هوشنگ سیحون، معمار برجسته بهایی ایرانی...
«هوشنگ سیحون»، معمار، طراح، نقاش و تندیس‌ساز مشهور ایرانی در ۳۱ مرداد ۱۲۹۹ خورشیدی در تهران و در خانواده‌ای اهل موسیقی دیده به جهان گشود. پدربزرگش، «میرزا عبدالله فراهانی»، بنیانگذار موسیقی سنتی معروف به پدر موسیقی سنتی ایرانی بود. مادرش «مولود» خانم، از نوازندگان بزرگ تار و سه تار و دایی او، «احمد عبادی»، استاد بزرگ سه تار بودند.
سیحون، یکی از نخستین دانشجویان رشته معماری دانشکده تازه تاسیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۹ بود. در سال ۱۳۲۳، او تحصیلاتش را با رتبه ممتاز در دانشگاه به پایان رساند. مدتی پس از فارغ‌التحصیلی، انجمن فرهنگی ایران شوروی در تهران که رویدادهای فرهنگی بسیاری را برگزار می‌کرد، نمایشگاهی از آثار هنرمندان ایرانی ترتیب داد. پروژه فارغ‌التحصیلی هوشنگ به نمایش گذاشته شد و داوران نشان هنری وزارت فرهنگ و هنر ایران را به او اعطا کردند.
هوشنگ سیحون در سال ۱۳۲۵ به دعوت «آندره گدار»، رئیس دانشکده هنرهای زیبای تهران برای ادامه تحصیل به پاریس رفت. آندره گدار، باستان‌شناس، معمار و مورخ هنر فرانسه و خاورمیانه بود که به دعوت رضاشاه به ایران آمد و سال‌ها مدیر سازمان باستان‌شناسی ایران بود. گدار هم‌چنین طراح موزه ملی ایران و پردیس دانشگاه تهران بود.
سیحون پس از سه سال تحصیل زیر نظر «اتللو زوارونت»، معمار مشهور فرانسوی با اخذ رتبه دکترای هنر به ایران بازگشت. او چندین مسابقه و جوایز دیگر را برای طرح‌های معماری خود برنده شد. یکی از اینها طراحی او برای بنای یادبود در ایستگاه مرکزی راه آهن تهران بود.
اندکی پس از این دستاورد، مهندس سیحون نخستین اثر معماری خود را که بنای یادبودی بر آرامگاه «بوعلی سینا» بود، طراحی کرد. او طرح آرامگاه را مطابق با دوره‌ای که بوعلی سینا در آن می‌زیسته از روی قدیمی‌ترین بنای تاریخ‌دار اسلامی یعنی برج گنبد قابوس در شهر گنبد کاووس اقتباس کرد. ساخت آرامگاه بوعلی سینا در سال ۱۳۳۳ به پایان رسید...